Bugün insanlığın en büyük krizi; doğadan, üretimden ve vicdandan uzaklaşmasıdır.
Oysa yaşamın temeli, toprağın sağlığıyla ölçülür. Toprak tükenirse, üretim de insanlık da tükenir.
Geçtiğimiz günlerde Atakum’da düzenlenen Tarım Şenliği, bu bilincin yeniden filizlendiği önemli bir örnek oldu.
Belediyeler, ziraat mühendisleri, akademisyenler ve üreticiler bir araya gelerek aynı gerçeği dile getirdiler: Tarım yalnızca ekonomik bir faaliyet değil, ulusal güvenliğin ve toplumsal sağlığın temelidir.
Tarımın geleceği, doğayla uyumlu politikalarla mümkündür.
Kirli sanayiye dayalı büyüme modeli, suyu, toprağı ve havayı geri dönüşsüz biçimde kirletmektedir.
Bu nedenle, yerel yönetimler artık sadece yol ve bina değil, yaşanabilir bir ekosistem üretmekle yükümlüdür. Her belediye, kendi bölgesinde üretimi, kooperatifleri ve kadın emeğini desteklemelidir.
Çünkü gıdanın güvencesi, doğanın korunmasından geçer.
Ziraat mühendisleri ve bilim insanları, tarımsal üretimin geleceğini belirleyen en stratejik konumdadır.
Kimyasal bağımlılıktan kurtulmuş, biyolojik mücadeleye dayalı doğal üretim sistemleri; yalnız toprağı değil, insan sağlığını da korur.
Ben bir eğitimci ve araştırmacı olarak şunu açıkça söylüyorum:
Doğayı korumak artık bir tercih değil, insanlığın var olma şartıdır.
Belediyeler, mühendis odaları, üniversiteler ve dernekler; siyaset üstü bir anlayışla, üretim odaklı bir ittifak içinde çalışmalıdır.
En kısa zamanda Samsun’da tarımın dünü, bugünü ve geleceği; bütün kitle örgütleri, akademisyenler ve kurumlarla birlikte kamuoyu önünde tartışmaya ve önerilere açılmalıdır.
Bu çağrı yalnızca bir temenni değil, geleceğimizi kurtarmanın zorunlu adımıdır.
Biz, doğanın ve emeğin yanında olan herkesle aynı saftayız. Birlikte üretelim, birlikte koruyalım, birlikte onaralım.
“Toprağın dili susarsa, insanlığın sesi de kesilir.”